Hoe andere levens doorwerken in dit leven

Mijn vader staat bij de waterput

In een ander leven had ik dikke billen. Hele dikke, bruine billen. Het is het leven dat je in de lineaire tijd als het laatste voor mijn huidige leven kan zien. Ik was een vrouw en mijn huidige vader was toen mijn man. Het  was niet in Volendam of Urk. Het was in Afrika. Onlangs moest ik weer aan dat leven denken toen er bij een healing misbruikenergie uit mijn systeem ging. Eerst begreep ik dat niet, omdat ik in dit leven daar niet iets mee te maken heb gehad. Toen schoot me weer een eerdere sessie van tien jaar geleden te binnen waarin ik dat leven in Afrika zag. Destijds ben ik in ons Afrikaanse hutje verkracht en vermoord. Dat was aan het eind van dat leven, wat bij moord overbodig is om te zeggen.

Mijn vader was toen water halen bij de waterput. Toen hij terugkwam met een grote emmer water op zijn hoofd zag hij mij en onze kinderen levenloos op de grond. Hij pleegde direct daarna zelfmoord. In dit leven was hij als mijn vader ook geregeld bij de waterput. Op momenten die voor mij belangrijk waren en ik hem nodig had, was hij water halen. Uiteraard symbolisch gezien. Het is logisch dat we samen een nieuw leven hebben uitgekozen waarin we nog dingen kunnen uitwerken van toen. Het is aan ons allebei om de pijn los te laten van dat trauma.

Natuurlijk kan hij mij in eerste instantie in dit leven niet volledig zien. Als hij zijn hart opent voor mij, ziet hij niet alleen heel veel liefde, maar voelt hij ook de pijn van toen. Zolang hij die niet verwerkt heeft, zal hij zijn hart deels gesloten houden naar mij toe. Zo werken beschermingsmechanismes nou eenmaal. Ik kan liefde voelen voor de ziel die hij is en de weg die hij bewandelt en ik hou van hem. En ik kan liefde voelen voor zijn beschermingsmechanismes. Het is niet aan mij om daarover te oordelen.

Met aandacht aanwezig zijn
Ik zie dat ik als kind de behoefte had om meer met mijn vader samen dingen te doen en te spelen dan dat gebeurde. Al zat het waarschijnlijk nog meer in het gegeven dat hij niet met volle aandacht aanwezig bij mij kon zijn als hij er was. Het is aan mij om mijn innerlijk kind te geven wat het in zijn jeugd gemist heeft. Dat doe ik. Net zoals ik mijn vader begrijp, begrijp ik mezelf als kind ook. Er zijn patronen en overlevingsmechanismes ontstaan. Maar ik voel liefde voor het innerlijk kind in mij én voor de patronen die ik nodig had om me staande te houden. Toen ik de patronen al een tijd niet meer nodig had, liet ik ze los en ik ben met volle aandacht aanwezig als mijn innerlijk kind liefde en zorg nodig heeft. Dat is wat ik nu en elk moment kan doen als het nodig is.

Bewustwording zorgt voor begrip en liefde
Bij de sessie zo’n tien jaar terug zag ik ons gezamenlijke vorige leven en wat er met ons en onze kinderen gebeurde. Ook begreep ik nog meer de gedachten en gevoelens in mijn jeugd over zelfmoord. Ik geloof dat die in ieder geval deels van mijn vader kwamen uit zijn vorige leven. Ik heb bij mezelf veel kunnen helen van toen. Langzaam aan zag ik ook bij mijn vader iets meer ruimte ontstaan en blijkbaar werkte de heling door, zoals wel vaker te zien is. Die sessie heeft me veel bewustwording gebracht. Hoe kan ik mijn vader ooit veroordelen nadat ik heb gezien wat hij heeft meegemaakt in zijn laatste seconden van zijn vorige leven? Hoe kan ik het hem ooit kwalijk nemen dat hij nog te veel pijn heeft om mij werkelijk en volledig te zien? Het helpt mij enorm als ik me ergens bewust van wordt. Dat zorgt voor meer begrip, wat weer zorgt voor meer liefde. Maar ook als ik niet weet wat er gebeurd is dan weet ik toch altijd zeker dat er hele goede redenen zijn waarom iemand doet waarom hij of zij zo doet. Anders zou het namelijk niet zo zijn. Met die blik kijken naar mijn omgeving en de wereld te kijken, zorgt voor mildheid.

Begrip en boosheid bestaan allebei
Dat neemt niet weg dat ik als kind boosheid mag en kan ervaren. Natuurlijk ben ik pissig geweest, maar het is geen kwestie van of het ene of het andere. Het is er namelijk allebei. Ja, ik begrijp hem en ja, ik was pissig. Mensen die moeite hebben met hun boosheid gebruiken vaak hun begrip om de boosheid weg te drukken. Meestal gebeurt dat met een argumentatie in de trant van: ‘Hij kan er toch ook niets aan doen.’ Dat klopt. En jij kan er ook niets aan doen dat je boos bent, omdat hij er niet voor je was als kind. Je hoeft dat niet weg te drukken omdat je denkt dat het niet spiritueel is om boos te zijn. Het is geen liefde voor je zelf of de ander om boosheid te negeren. Het is wel liefde om het te erkennen. Het is liefde om te kiezen hoe je er mee omgaat. Het is liefde om je innerlijke kind te omarmen. Het is liefde om je innerlijke dikke vrouw uit een ander leven te zien. Het is liefde om de man bij de waterput in de ander te begrijpen. En het is liefde om jezelf en de ander te zien als liefde. Dat is tenslotte wat we zijn, liefde.