Je kan bewust iets niet

Zing je eigen lied en dans

Ik sluit mijn ogen en luister naar de vogels. Als ik niets zie, hoor ik ze nog puurder zingen. Het is s’ochtends vroeg en de zon is net op. Doordat ik alleen het zwart zie van de binnenkant van mijn oogleden, lijkt het alsof ik steeds meer hoor. Ik hoor geluiden die ik daarvoor niet hoorde. De autobanden die over de straatstenen rijden. Ook dat vind ik een prachtig geluid. De vogels overheersen. Dan hoor ik mijn adem, heel zacht. En ik zak dieper in mezelf en in het luisteren als ik vervolgens mijn hartslag lijk te horen. Ik hoor dat ik leef.

Het zien heeft qua zintuigen bij mij een bovenliggende waarde. Ik let doorgaans veel meer op wat ik zie dan op wat ik hoor. Dat zal bij een concertpianiste ongetwijfeld anders zijn. Zij is anders getraind. Mocht ik mijn gehoor willen verbeteren, dan kan ik daar bewust aandacht aan schenken. In zo’n geval wordt het helderhoren automatisch meegetraind. Net zo geldt dat als je bewuster let op details bij het kijken en op wat je daadwerkelijk ziet, dan train je automatisch je helderziende gaven.

Het werkt vergelijkbaar met vaardigheden. Het grote verschil is dat ik als kind hier niet bewust van was. Het gaf me een onzeker gevoel dat ik bij de muziekles altijd werd ingedeeld in een groepje dat met een stokje op een paar plankjes naast elkaar moest slaan. Misschien moesten we ook een melodietje doen, maar daar heb ik geen idee meer van. Ik wilde liever op de triangel.

Het is juist een zegen om bepaalde aspecten in je leven níet te kunnen. Dat is de bedoeling. In jou zitten alle vaardigheden die nodig en belangrijk zijn voor jouw ziel. En andere vaardigheden die wezenlijk zijn kan jij aanleren. Dat kan je, omdat je je zielenpad kan bewandelen. Je kan ook heel bewust dingen niet. Dat heeft een functie en is een zegen. Het is niet iets om onzeker over te worden, maar is juist zo bedoeld om je gemakkelijker de voor jou juiste richting op te krijgen.

Ik snapte niets van muziek als kind. Ik wist oprecht niet eens dat er een ritme bestond en dat je kon tellen. Van maat houden had ik al helemaal geen idee. Met dat ‘geen maat houden’ heb ik overigens als student met stapavonden nog wel eens last van gehad. Ik had geen idee. De instrumenten die je zou kunnen horen… geen idee. Bij het liedje kedeng, kedeng van Guus Meeuwis zit aan het eind een stukje waarin geklapt wordt. Samen met een vriend klapten wij altijd expres compleet verkeerd. Dat vonden wij leuk. Maar als we het wel in overeenstemming met het liedje hadden willen doen dan was het ons nooit gelukt. Dat was waarschijnlijk voor omstanders juist weer leuk geweest. Doordat ik geen idee van de muziek had, heb ik me blijkbaar onbewust altijd op de tekst geconcentreerd. Daar heb ik nu veel baat bij doordat ik zielsgraag schrijf. Terwijl ik als kind nog niet bewust was dat ik later wilden schrijven.

En intussen is de blokkade op muziek niet meer nodig, omdat ik op mijn pad zit met schrijven. Vervolgens merk ik dat ik inmiddels behoorlijk goed uit de voeten kan op de dansvloer. Vroeger maakte ik me juist direct uit de voeten als er dansmuziek werd gedraaid. De polonaise en schuifelen ging me nog enigszins goed af, maar dat was het ook. Al een tijdje ben ik bij de sportschool de enige man die mee doet met de dansles Zumba. Op een trouwerij ben ik de enige man die danst en het nog naar zijn zin heeft ook. Althans de enige man die nuchter danst. Ik weet nu maat te houden.

Je kan heel bewust iets niet. En je kan heel bewust iets wel. Dat is zo geprogrammeerd in je systeem. Laat je niet te veel afleiden door wat je niet kan of je onzeker door voelen. Focus je niet op anderen en hun vaardigheden, want in het vergelijken zit geen verlossing. Concentreer je op je zelf en jouw eigen weg. En geniet onderweg van het fluiten van de vogels.