Ware vergeving aan de bar

Kijken vanuit eenheid in plaats van afgescheidenheid

Ik sta aan de bar van het sportcentrum. Zojuist ging ik in de groepsles ‘Bodypump’ nog volle bak met squats (een interessantere naam voor kniebuigingen), opdrukken en lunches (een interessantere naam voor een klote oefening die pijn doet). Na intussen drie maanden merk ik dat ik met sprongen vooruit ga qua wat ik aankan qua tempo, uitvoering en gewicht. En ik ben steeds beter in innerlijk heel hard au roepen dat mijn spieren verzuren op plekken waar ik geen idee had dat er een spier zat. Deze les kostte veel energie en ik heb snel behoefte aan voedsel en een grote proteïneshake. De banaan in mijn tas is helaas nog niet rijp, dus ik loop rechtstreeks naar de bar, wat in eerste instantie nog vrij lang duurde, omdat ik op de loopband liep.

Ik word overgeslagen
Bijna lichttrillend van de inspanning sta ik achter de barkrukken te wachten tot ik aan de beurt ben. Twee vrouwen voor mij bestellen koffie. Dan ben ik aan de beurt. Maar de vrouw achter de bar kijkt eerst naar een man schuin naast mij. Hij bestelt zijn drankjes. Dan gaat er nog een vrouw voor, die een beetje naar voren leunend over het koffiezetapparaat haar bestelling doorgeeft, een macchiato nog iets. Innerlijk roep ik weer van alles, maar dit keer geen au.

Bezinning aan de bar
Het is een mooi moment om mijn ‘ik kom op voor mezelf – spieren’ te trainen en wellicht de spieren van mijn middelvinger. Uiteraard is dat laatste in deze context overdreven, maar het is een richting waarin ik nog kan groeien. Op dit moment zeg ik namelijk niets. Ik blijf rustig. Het grootste deel van die rust klopt overigens helemaal met het moment en hoe ik me voel ten opzichte van de situatie. Ik zie namelijk de barvrouw die er niets aan kan doen en doet wat ze doet. De andere mensen kunnen het oprecht niet in de gaten hebben dat ik eerst ben. Achteraf bedenk ik me dat ik het ook nog verkeerd gezien kan hebben en zij misschien nog echt eerst waren ook. Hoe dan ook, kan zoiets gebeuren en neem ik het niemand kwalijk. Ik analyseer de situatie en volgens mij zit daar ook voor een klein deel het wegdrukken in van wat ik er werkelijk van vind. Althans wat ik er nog meer van vind. Ik ben namelijk aan de beurt en heb ontzettend behoefte om heel snel een shake te nemen. Ik ben gewoon aan de beurt. En ik vind het klote.

Ik voel niet alleen innerlijke rust
Een klein deel van de rust klopt volgens mij dus niet. Mijn analyse gaat over een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Ik zie wel dat ik aan de beurt ben, maar die anderen blijkbaar niet, terwijl we met z’n allen als klanten verantwoordelijk zijn. Niet alleen ik. Die mevrouw met haar macciati nog iets neemt haar verantwoordelijkheid niet. Ik neem dat op een lichte manier waar zonder grote lading naar mevrouw maccoita nog iets. De barvrouw doet oprecht haar best en het is uiteraard ook niet alleen haar verantwoordelijkheid hier op te letten. Als ze had gevraagd: ‘Wie is er dan?’ dan had ik wel gedurfd iets te zeggen. Het is voor mij helder als deze situatie me nog iets wil brengen qua bewustwording dat ik mezelf een aantal vragen mag stellen: ‘Waar in mijn leven neem ik nog geen verantwoordelijkheid waar ik dat wel wil?’ en ‘Wat heeft het deel in mij nodig dat het spannend vind om voor zichzelf op te komen om dat een volgende keer wel te durven? ‘

Intussen ben ik op de barkruk gaan zitten en de barvrouw maakt een aantal koffie en die maquaitio of zo. Ik maak mezelf wat groter. Nog niet eens energetisch, wat overigens automatisch gebeurt. Maar ik zit iets rechter op de stoel, kruin omhoog, ogen wat groter (waarom weet ik niet, maar dat deed ik. Niet te groot gelukkig) en ik was vanuit een ontspannen houding alert voor als de barvrouw mijn kant op kijkt.

Het praktisch toepassen van vergeven
Dan herinner ik me vergeving. En vergeving gaat over net als sport vaak om details. Hoe klein mijn kans op vergeving ook is, het is een kans die aan mij is om op te pakken. Ik hoef niet te wachten op wat ik vanuit mijn geest als groot beschouw om iemand te vergeven. Sowieso bestaat er in mijn ogen geen klein en groot, hoogstens voor de geest, maar  voor het Goddelijke deel in mij in ieder geval niet. Als er in een ogenschijnlijk klein voorval een idee van afscheiding is, dan is er simpelweg afscheiding. Je hebt afscheiding of niet, maar niet half. Mijn oordeel, hoe klein ook, is dat ik keek vanuit het geloof in afscheiding. En dat is niet hoe ik graag kijk. In plaats van te stoeien met de meerdere vragen ter bewustwording, pas ik nu vergeving toe. Ik stel me de barvrouw voor in een kolom van licht van boven naar beneden. In gedachten spreek ik uit: ‘Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven voor dat wat nooit heeft plaatsgevonden. Jij bent daar waar je was, bent en zult zijn. Één met God en de Heilige Geest.’ De afscheiding heeft tenslotte niet werkelijk plaats gevonden en op die manier corrigeer je het geloof in die illusie.

De barvrouw kijkt me direct daarna aan: ‘Zeg het maar’. ‘Een grote shake alsjeblieft, aardbei.’ Ze geeft de drankjes aan de meneer die schuin naast me stond en gaat aan de slag met mijn shake. Ik stel me voor dat die man schuin naast me in een kolom van licht staat en spreek innerlijk uit: ‘Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven voor dat wat nooit heeft plaatsgevonden. Jij bent daar waar je was, bent en zult zijn. Één met God en de Heilige Geest.’

Mijn shake is klaar en elk vezeltje aan energie neem ik helemaal tot me en in recordtempo drink ik het op. Ik zet het lege glas op tafel en draai een kwartslag op mijn barkruk om richting kleedkamer te lopen. Dan zie ik mevrouw Maqieti zitten met nog iets. Oja, die is er ook nog, bedenk ik me. En daar ga ik nog een keer: ‘Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven voor dat wat nooit heeft plaatsgevonden. Jij bent daar waar je was, bent en zult zijn. Één met God en de Heilige Geest.’ Ik voel nog meer innerlijke rust dan ik al voelde.

Vergeven als herinnering van de eenheid
Deze manier van vergeven gaat er niet over dat iemand iets fout heeft gedaan. Dat is namelijk in mijn ogen totaal niet aan de orde. Dat zou namelijk een manier van vergeven zijn die in de droom of illusie van het leven zelf plaatsvindt. Deze vergeving gaat er echter over dat de afscheiding niet werkelijk heeft plaatsgevonden. Het is mijn intentie om elke keer dat ik mezelf betrap op een gedachte die (de illusie van) de afscheiding bevestigd, mezelf corrigeer. Blijkbaar keek ik vanuit een deel in mij dat geloofde in de afscheiding en voelde ik afgescheidenheid in de vorm van een frustratie, oordeel of negatieve gedachte over een andere of wat dan ook. Zodra je deze manier van vergeven toepast, corrigeer je die manier van kijken en zie je weer met de blik van eenheid.

In de ‘Cursus in wonderen’ wordt deze ware manier van vergeven duidelijk uitgelegd en zeer praktisch gemaakt om voor jezelf toe te passen in je leven. De boeken van Gary R. Renard zijn hierop een zeer toegankelijke inleiding en tevens verdieping. Enkele boeken van hem zijn: De verdwijning van het universum, Jouw onsterfelijke werkelijkheid en De liefde heeft niemand overgeslagen. (Ik word bij de bar overgeslagen, maar de liefde heeft niemand overgeslagen!)

Wij hebben de bron nooit verlaten. Wij zijn niet afgescheiden van de bron en zijn dat nooit geweest. We waren, zijn en zullen ten alle tijden en in alle oneindigheid zijn waar we zijn. In de bron, als de bron. In God, als God. Het leven en wat een groot deel van de mensen als de werkelijkheid ziet is slechts een droom. Daarmee wil ik daar niets aan afdoen of misschien juist wel alles. Als je s’nachts droomt mag je ook genieten en het naar je zin hebben en van mensen houden. Dag mag in de droom van het leven ook! Dat wat niet waar is, zal echter geen grip meer op je hebben als je vanuit de heelheid kijkt. Daar gaat ware vergeving over, om te corrigeren als je verkeerd hebt waargenomen om vervolgens vanuit liefde te zien.

Ik geloof dat je een intenser, dieper geluk zal ervaren als je met de bril van eenheid de wereld inkijkt. Het is het enige geluk dat duurzaam en waarachtig is, doordat het voortkomt vanuit het samenvallen met wie je werkelijk bent. Je maakt namelijk de wereld niet waar en hebt geen last meer van de pijn vanuit de wereld en de afscheiding. Je bent dan in de wereld, maar niet van de wereld. Je kijkt en voelt vanuit de liefde die je bent, die alles is. Dat wat niet waar is, heeft geen invloed meer op je. Het handelen staat daar altijd los van en zou zelfs makkelijker en effectiever kunnen zijn. Dat is niet de reden om het te doen, maar een logisch gevolg. Het gaat om ware vergeving. En ware ververging is topsport. Je moet het doen en oefenen, oefenen en oefenen.  Het resultaat volgt altijd. Niet het resultaat van een gespierd en fit lichaam, maar zien dat geen enkel lichaam werkelijk bestaat.